عاقل جونم...

بسم الله الرحمن الرحیم...

دقیق یادمه کی بود که شدم شاعرت...

به خودم قول دادم از همون لحظه ای که شدم شاعر تو برات بگم خب میدونی ادم وقتی برات میگه قافیه خوش میاد ردیف خودش جور میشه حالا شاید گفتن های من ردیف و قافیه نداشته باشه اما خیلی به تو میاد خب مهم همینه دیگه این که بهت بیان...

همین که خودت بشی فاقیه نوشته هایی که اگه از تو نگم تو شون حتی درست نمی شه اونا رو خوند...

راستش همیشه هم لازم نیست نوشته هام بلند باشه مثلا همین که من بگم دوستت دارم کافیه قافیش رو هم خودت پیداش میکنی...

دوستت دارم عاقلم...

بارونی...

تا دیر نشده بگین به هم...