نا امیدی ممنوع...

بسم الله الرحمن الرحیم...

من دلیلی برای نا امیدی ندیده ام ممکن است خستگی گاهی به سراغم بیاید ولج کند با روزگار خوشم اما نا امیدی هرگز...

من خود اجازه نمی دهم نا امیدی سراغم بیاید کمی خسته که میشوم خب شاید چند ساعتی به خود استراحت بدهم بعد اگر کافی نبود رجوع میکنم به ان نیمه پنهان که در مواقع نیاز از لابه لای خستگی هایم بیرون میکشم ...

به ان 10 سال بعد خودم میروم و با او قدم میزنم شاید حتی دلیل این همه موفقیتش را هم بپرسم...

با 10 سال بعد خودم می خندم وقتی شادی اش را میبینم شاد تر میشوم و در اخر دوباره برمی گردم به خودم...

استراحت دیگر بس است شروع میکنم به تلاش بیشتر و قوی تر از قبل ادامه میدهم...

من هیچ گاه نا امید نمیشوم...

چون 10 سال بعدم همیشه به من هشدار می دهد...

چون خدایی دارم و خدای من رحمتی دارد بی اندازه...

بارونی...

یادت نره ته همه خستگی ها ، ناامیدی ها بازم خدا هست...

تک تک لحظه هاتون پر از وجود خدا...

الهی آمین...